Sufit upada mi na głowę. Odbijam się od czterech ścian w których nie ma okien ani drzwi. Krzyczę. Zdrapuje paznokcie do krwi. Upadam. Płaczę.
I znowu wstaję.
Śpię płytko i niespokojnie. Albo nie śpię wcale. Coś słyszę, zrywam się, serce goni jak oszalałe i już wiem, że znowu muszę łapać tę małą, bezbronną kruszynę, którą targają ataki padaczki. Ścierać ślinę, mocz. Serce mi pęka gdy na to patrzę. Serce mi pęka kilka razy dziennie.
Nawrót choroby mamy przypomniał mi wszystkie traumy przeżyte w nastoletnich latach. jej cierpienie, moją niemoc, moją samotność w tym wszystkim. Mając lat naście miałam na głowie i barkach dorosłą kobietę z nerwicą lękową. Teraz nie potrafię tego wziąć. Nie mogę. Choć się tego ode mnie wymaga.
Rozpadam się.
Zamknęłam się. Nie pozwalam nikomu otworzyć moich drzwi. Siedzę sama, obejmuje kolana i łykam łzy. Nie widzę świata, nie widzę rodziny, nie widzę przyjaciół. Widzę tylko siebie i swój ból, na który nie znajduję lekarstwa.
Jednak; Not today.
Nigdy nie było
Rozumiem. A przynajmniej staram się zrozumieć. Straciłam Mamę na raka i sama jestem nieuleczalnie chora od dziecka.
OdpowiedzUsuńW takich sytuacjach niestety nie ma dobrego rozwiązania. Ale pamiętaj, że masz prawo do samodzielnego decydowania o sobie i nikt nie powinien tego kwestionować, skoro nie jest w Twojej skórze i nie ma pojęcia przez co przechodziłaś i przechodzisz.
OdpowiedzUsuńTrzymaj się ciepło, wierzę, że wszystko się ułoży.
Pamiętaj, że jesteś kimś więcej, niż tylko kruchym człowiekiem. Jesteś aż człowiekiem. Jesteś silna, wyjątkowa, jedyna w swoim rodzaju. Potrafisz przezwyciężyć każdą trudność, bo z Twoich postów, przemyśleń i obycia w słowach wnioskuję, że jesteś mądrą osobliwością. Chwile słabości są potrzebne, żeby wstać i iść dalej. Tylko się w nich nie zatrać. Trzymam za Ciebie kciuki.
OdpowiedzUsuńNerwica lękowa nie jest chorobą tylko zaburzeniem... Zresztą niełatwym. Potrzebuje kogoś kto ją zrozumie i pomoże widzieć świat przez odpowiedni filter.
OdpowiedzUsuń