147. Mamo, juz nie wroce...

... kiedy po raz drugi w życiu się wyprowadzę. Nigdy, przenigdy na to nie pójdę. Choćby się waliło i dymiło.

• Nikt mi nie będzie mówił co mam gdzie ułożyć, jak mam sprzątać czy gotować,
• Nikt mi nie będzie kazał robić cokolwiek już, zaraz, bo takie jest jego widzimisię, 
• Nikt mi nie będzie strzelał fochów tylko dlatego, że siedzę w swoim pokoju ze swoim facetem i nie ma jak odkurzyć,
• Nikt mi nie będzie strzelał fochów tylko dlatego, że mój facet nie siedzi na baczność na narożniku,
• Nikt mnie nie będzie pytał gdzie idę i o której wrócę,
• Nikt mnie nie będzie gadał o moim rzekomym "alkoholiźmie", gdy wypiję lampkę wina wieczorem,
• Nikt mi nie będzie kazał ściszyć muzyki,
• Nikt mi nie będzie przełączał filmu w TV na rzecz głupiego tasiemca,
• Nikt mi nie będzie zakazywał gry na konsoli, bo wtedy nie ma co robić,
• Nikt mi nie będzie kazał usypiać przy włączonym telewizorze,
• Nikt nie będzie wyzywał mnie od gamoni i ironicznie pytał czy już się pouczyłam, gdy odłożę podręcznik,
• Nikt nie będzie mi mówił: masz bluzkę, bo na mnie jest za duża,
• Nikt mi nie będzie przeszkadzał w zdrowym odżywianiu, diecie i ćwiczeniach...

Po prostu jestem już na to za stara. I pomimo wielu plusów mieszkania w domu, duszę się. Tak zwyczajnie. A kiedy następnym razem najdą mnie wątpliwości, wystarczy, że przeczytam powyższe punkty i przypomnę sobie multum sytuacji. Powinno wystarczyć.